வீழும்வரை போதும்!

கிள்ளையிலும் இல்மொழியை மெல்ல‘அவள் சொல்லமனம்

       அள்ளுமிவள் உள்ளழகில் ஆழும்! – என்னைக்

கொள்ளைகொண்டு போகுமிவள் கள்ளவிழி வீச்சழகில்

       உள்ளம்பனி வெள்ளமென வீழும்!

புன்னகையில் கண்ணிமைத்(து) அன்னமெனும் வண்ணமயில்

       பொன்பழித்து வந்தாளோ அன்று? – என்

மென்மனது கண்திறந்த அன்றிவளைக் கொண்டதனால்

       இன்கவிதை ஈந்ததுவோ இன்று?

காற்றழைக்கும் காகிதம்போல் மாற்றமொடு என்மனமோ

       வேற்றிசையில் போகுமொரு நேரம்! – உன்றன்

ஆற்றலினால் என்னிலொரு மாற்றம்வர அங்குவந்து

       தோற்றதடி என்மனதின் வீரம்!

முத்தும்வாய் இன்னமுதும் மீன்களதும் வாழுமுகம்

       சத்தமிலா வித்தைசெயும் கடலோ? – அன்றிச்

சித்தமெலாம் ஆண்டுவென்றன் சிந்தையெலாம் கொண்டதினால்

       சந்தமுள செந்தமிழின் உடலோ?

நீரலைகள் மாறியதோ போர்முகத்துச் சேர்நுதலில்

       சீரளைந்து நிற்பதுகார் குழலோ? – அல்ல

பேரறியாக் காதலெனும் ஓரறிவில் நானுழல

       யாரறியா தாளும்‘இருள் அழலோ?

காட்டுமுன்றன் கண்ணசைவில் பாட்டிசைக்கும் பாவலரின்

       ஆட்டமெலாம் ஈட்டமின்றி வீழும்! – என்னைத்

தீட்டுமுன்றன் பார்வையிலே தேன்கவிதை ஊற்றெழுந்து

       வாட்டமெலாம் போக்கி‘உயிர் வாழும்!

மொட்டானாய் என்னையுனின் வட்டவிழி காட்டி‘அதில்

        பட்டமனம் உட்கலந்து ஆண்டாய்! – என்னைக்

கட்டிவிடும் கண்களென்ன தொட்டினிக்கும் தீக்கனலோ?

       சுட்டதனால் சோர்வகற்றி மீண்டாய்!

கண்ணில்லான் யானையினைக் கண்டதுபோல் நின்னழகின்

       தன்மையைநான் கூறியிங்கு போனேன்! – வானின்

எண்ணில்லா மீன்களைப்போய் எண்ணிமனம் வாடுகின்ற

       வன்மையுநின் வனப்புரைத்(து) ஆனேன்!

நெஞ்சமது நின்நினைவு கெஞ்ச‘உடன் அஞ்சலினால்

      தஞ்சமென மௌனமொழி ஓதும்! – நின்றன்

கொஞ்சுமொழி கேட்பதனால் மிஞ்சுமென்றன் வாழ்வினிலே

       விஞ்சுமின்பம்  வீழும்வரை போதும்!