சொல் வேட்டை!

பழைய இலக்கியங்களைப் பனையோலையில் இருந்து பிரதி எடுக்கும் போது சில சொற்கள் அழிந்திருக்கும். சில எழுத்துக்கள் தெளிவில்லாமல் இருக்கும்.

சில நேரங்களில் இடையே இருக்க வேண்டிய ஓலைச்சுவடிகள் சில இல்லாமல் இருக்கும். அப்படிப்பட்ட இலக்கியங்களுக்கு வேறு பிரதி இருந்தால் ஒப்பு நோக்கித் திருத்தம் செய்யலாம். அந்தப் பாடல்கள் எங்காவது யாராவது மேற்கோளாக எடுத்துக் காட்டி இருந்தால் அங்கிருந்து எடுத்துக் கொள்ளலாம். இல்லாவிட்டால் அவ்வளவுதான்!

உ.வே.சா. குறிஞ்சிப்பாட்டில் சில பூக்களின் பெயர்கள் ஓலைச்சுவடியில் இல்லாமல்போய் அதைத் தேடித்திரிந்து கண்டறிந்து வெளியிட்ட போது அடைந்த மகிழ்ச்சி அவர் வாழ்நாளில் குறிப்பிடத்தக்கதாய் இருந்திருக்கும்.

ஒரே கால அளவிலான சுவடிகள் பலவற்றிலும் தவறுகளும் ஒரே மாதிரி அமைந்து விடுவது உண்டு. படித்தவர்களைக் கேலிசெய்ய இன்று வழங்கப்படும் “ படிச்சவன் பாட்டைக் கெடுத்தான்! எழுதினவன் ஏட்டைக்கெடுத்தான் “ என்னும் பழமொழி உண்மையானதாகும். இதன் பொருள் தெரியாமல் படித்த அறிஞர் பலரும் “படித்தவன் பாட்டைக் கொடுத்தான்! எழுதியவன் ஏட்டைக் கொடுத்தான்“, என்று இருக்க வேண்டிய பழமொழி கிண்டலுக்காக இப்படி மாற்றி வழங்கப்படுகிறது எனத் தங்களின் மேன்மையைக் காப்பாற்றக் களமிறங்குகின்றனர்.

வேண்டியதில்லை!

இப்பழமொழியின் பொருள் தெரிய வேண்டுமானால் நாம் சமணமரபிற்குள் சற்றுச் சென்றாக வேண்டும். மக்களை விட்டு விலகி மலைமேல்  துறவு வாழ்க்கையை மேற்கொண்ட சமணர்கள் தாங்கள் சமுதாயத்திற்குச் செய்ய வேண்டிய கடமைகளை மறந்து விடவில்லை. கல்வி மருத்துவம் என அவர்கள் செய்த சேவை மிகப் பெரிது.

சமணமரபில் “ஓலைச் சுவடிகளைப் படியெடுத்தல்“ என்பது அவர்களது வாழ்வியல் மரபோடு ஒன்றிணைந்திருந்தது. ஒரு நூலுக்குப் பல ஆயிரம் பிரதிகள் கிடைக்கும் இந்தக் காலம் போல் அல்லாமல், குறிப்பிட்ட காலமே, குறிப்பிட்ட பிரதியே இருக்கும் ஓலைச்சுவடிகளைத் தலைமுறை கடந்தும் வாழ்விக்க வேண்டியதன் அவசியத்தைச் சமணர்கள் உணர்ந்திருந்தனர். இப்படி ஓலைச் சுவடிகளைப் படியெடுப்பது ‘வித்யாதானம்‘ எனப்பட்டது.

ஒருவர் மூல ஓலைச்சுவடியைப் படிக்கப் பலரும் அவர்முன் அமர்ந்து தங்களிடம் உள்ள சுவடியில் அதை எழுதிக்கொள்வர். ஒரே நேரத்தில் பல பிரதிகளை ஒரு நூலுக்கு இப்படி உருவாக்கிட முடியும்.

இப்படிப் படியெடுக்கும் போது, படிப்பவர் தவறாகப் படித்தார் என்றால் , ( படிப்பவர் பாட்டைக் கெடுத்தால் ) எழுதுபவர் தவறாகப் பதிந்துவிடுவார். ( எழுதியவர் ஏட்டைக் கெடுப்பார் )

இப்பொழுது பழமொழி “ படிச்சவன் பாட்டைக் கெடுத்தான்! எழுதினவன் ஏட்டைக்கெடுத்தான் “ என்றிருப்பது சரிதானே!

கம்பன் இராமாயணத்தை அரங்கேற்றியபோது “ துமி  “ என்ற சொல் வரக்கண்ட பண்டிதர்கள் “ அச்சொல்லுக்கான ஆட்சி எங்கே இருக்கிறது ? “ எனக் கேட்கக் கம்பர் அலைந்து திரிந்து கடைசியில் தயிர் கடையும் இடையர் மகள் ஒருவள், “ துமி தெறிக்கும்! தூரமாய் நில் “ எனச்சொல்லுவதைச் சான்றாகக் காட்டினார். உலக வழக்காய் அது வழங்கப்படுவதை நோக்கிப் புலவர்கள் அச்சொல்லை இலக்கியத்தில் ஆள அனுமதித்தனர் என்று மரபாய் ஒரு கதை சொல்லப்படுவதுண்டு.

ஒரு காலத்தில் இலக்கியத்தில் பயன்படுத்தப்பட்ட சொல்லையோ அல்லது தொடரையோ  புரிந்து கொள்ளச் சிக்கல் ஏற்படும் போது, அன்றாட வழக்கிற்குத்தான் செல்லவேண்டியிருக்கிறது. நாம் என்றல்ல. உ. வே. சா. அவர்களும் அப்படித்தான் ஒரு தொடரின் பொருளை நன்கு விளங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்.

பழமொழி நானூறில் ஒரு பாடல் வருகிறது.

அடையப்  பயின்றார்சொல்  ஆற்றுவராக் கேட்டால்
உடைய தொன்றில்லாமை யொட்டின் – படைபெற்(று)
அடைய அமர்த்தகட் பைந்தொடி அஃதால்
இடைய     னெறிந்த      மரம்."

 

இதன் பொருளை இப்படி எளிமையாகச் சொல்லலாம்.

நம்மோடு நன்கு பழகியவர் நம்மிடம் ஒரு உதவியைக் கேட்கிறார்.  அப்பொழுது நாமும் அதைச் செய்வதாக வாக்களித்து விடுகிறோம். ஆனால் அவர் வந்து கேட்கும் பொழுது நம் சூழல் வேறுமாதிரி உள்ளது. அந்த உதவியை நம்மால் செய்ய முடியவில்லை.வாக்குக் கொடுத்துவிட்டதால் மறுக்கவும் முடியாத சூழ்நிலை. அப்படிப் பட்ட ஒருவனின் நிலைமையை விளக்கப் பழமொழி கூறும் உவமை தான்

 “ இடையன் எறிந்த மரம் “ 

அது என்ன இடையன் எறிந்த மரம்?

உ.வே.சா விற்குப் புரியவில்லை. இது அவர் மனதில் அழுந்திக் கிடந்திருக்கிறது. சில ஆண்டுகள் கழித்துத் திருப்பனந்தாளில் நிகழ்ச்சி ஒன்றிற்காகச் செல்லும் அவர் அங்கு மாடுகளைப் பராமரிப்பதற்காகப் பணியமர்த்தப்பட்ட இடையன் ஒருவனிடம் மாடுகளைக் குறித்துப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார். அந்த முதியவர் தம் கால்நடைகள் பற்றிய  அனுபவங்களை, தங்கள் குல வழக்காறுகளை, அவற்றைப் பராமரித்தலைப் பற்றியெல்லாம் சொல்லிக் கொண்டே வருகிறார்.  மேய்ச்சல் களத்திற்கு மாறுகிறது அவர் பேச்சு.

 “மரக்கிளைகளை மரத்திலிருந்து முழுவதும் துண்டிக்காமல் வெட்டி வீழ்த்திக் கால்நடைகளுக்கு உண்ணக் கொடுப்போம்“ என்று அந்த முதியவர் சொல்கிறார் . உ.வே.சா வின் மனது பழமொழி நானூறை நினைக்கிறது. நீங்கள் வெட்டும் போது கிளைகள் மரத்திலிருந்து முறிந்து விட்டால் என்ன ? என்று கேட்கிறார். "அப்படி வெட்டிவிட்டால் அந்தக் கிளை பிறகு உபயோகமில்லாமல் போய்விடும். நாங்கள் வெட்டும் கிளையோ மரத்தோடு ஒட்டிக்கொண்டிருப்பதால்  மறுபடியும்  தழைக்கும்."  என்று சொல்லும் அந்தப் பெரியவர். ‘இடையன் வெட்டு அறா வெட்டு‘ என்று ஒரு பழமொழி தங்கள் மத்தியில் உண்டு என்கிறார்.

உ.வே.சா வின் மனம்  பாடலோடு இதைப் பொருத்திப் பார்க்கிறது.

இடையனால் துண்டிக்கப்பட்ட மரக்கிளையானது அந்தக் கணம் வீழவும் முடியாமல் வாழவும் முடியாமல்  அரைகுறையாகத் தன் உயிரை வைத்துக் கொண்டிருக்கும்.

வாக்குறுதியைக் கொடுத்துவிட்டு நிறைவேற்ற முடியாமல் தவிப்பவன் தவிக்கின்ற அக்கணம், “ இடையன் எறிந்த மரம் “

எவ்வளவு அற்புதமான உவமை! சாகவும் முடியாமல் கொடுத்த வாக்கை நிறைவேற்ற முடியாத  இந்த உயிரை வைத்துக்கொண்டு வாழவும் முடியாமல், தலைகுனிந்து...... முன்னுள்ள நிலை கெட்டு.....
இடையனால் வெட்டுண்ட மரக்கிளை போல..................!

உ.வே.சா. வின்  மனம் நிலையில் இல்லை. சீவக சிந்தாமணிக்குத் தாவுகிறது.

"இடைமகன் கொன்ற வின்னா மரத்தினேன்" (1914), என்ற அடியையும் அதற்கான நச்சினார்க்கினியர் உரையையும் அவர் மனக்கணினி கண்முன் கொண்டு வருகிறது.

சீவகன் தன்னுடைய தாயைப் பார்த்துத் தன் நிலையைக் கூறுகிறான். "நான் என் தந்தை மரணமடையுமாறு பிறந்தேன். என் பிறவியோ நீ துன்புறும் படியாகவும், என் நண்பர்கள் மனம் வருந்தும் படியாகவும் அமைய ‘இடைமகன் கொன்ற இன்னா மரம் போல்‘ இருக்கிறேன்“ என்கிறான். நச்சினார்க்கினியர் அந்த உவமையை விளக்கும் வகையில், உயிருடன் இருந்து பகையை வெல்லவும் செய்யாமல், இன்னும் வெல்ல முடியாத பகையை எண்ணி உயிர் போகவும் மாட்டாமல் இடையன் எறிந்த மரத்தைப் போலச் சீவகன் இருப்பதாகக் குறிப்பிடுகிறார்.

நம் புலவர்களின் பாடல்மரபு அன்றாட வாழ்க்கையைச் சார்ந்தே கட்டமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவற்றின் பொருள் படித்த பண்டிதனை விட சாதாரணப் பாமரனின் வாழ்வியலோடு பிணைந்திருக்கிறது.

நாட்டுப்புறத்தான் என்று இகழ்ந்து ஒதுக்கும் நாகரிகக் கல்வியால் நாம் இழந்து கொண்டிருப்பது என்றோ எழுதிவைத்து விட்டுப் போன ஏதோ ஒரு பாடலின் பொருளை மட்டுமல்ல!

மரபார்ந்த நம் வாழ்க்கையையும் சேர்த்துத்தான்!