கிச்சுக்கிச்சுத் தாம்பாளம்.

சித்ரா அக்கா எங்கள் தெருவின் தேர்ந்த கதைசொல்லி. நான் ஒன்றாம் வகுப்புப் படிக்கும்போதே அவருக்கு வயது முப்பதற்கு மேல் இருந்திருக்க வேண்டும். திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லை. அவர் செய்து கொள்ளவில்லை என்பதை விட அவரையாரும் திருமணம் செய்து கொள்ள விரும்பவில்லை என்பதுதான் உண்மையென இப்போது தோன்றுகிறது. ஒடிசலான உடல்வாகு. கருப்பென்றாலும் களைமிகுந்த கண்கள்.

முகத்தில் எப்பொழுதும் புன்னகை இருக்கும். இரவானால் நிலவொளியில் அவரைச் சுற்றிச் சிறுபிள்ளைகள் கூட்டம் கூடிவிடும். அவர் வயதினை ஒத்தவர் விரும்பும்படியான அழகில்லை. எங்களுக்கோ சித்ரா அக்காவைவிட இந்த உலகில் அழகானவர்கள் யாருமே இருக்க முடியாது என்கிற எண்ணம்தான். 

கதைகளும் விளையாட்டும் என மாறிமாறி எங்களின் இரவுகளை, பேசும் கிளிகளோடும், மாய இளவரசர்களோடும், மந்திரவாதிகளோடும் கழியச்செய்தவர் அவர்.

அவர் விழிகளை உருட்டிக் கைகளை அபிநயம் பிடித்துக் கதை சொல்கையில் காற்றில் காடுகள் திரளும். குதிரைகளின் குளம்பொலி கண்முன்கேட்கும். மலைகளின் மேலே மாயக்கம்பளம் விரித்துப் பறக்கும்போது எறும்புகள்போல மனிதர்கள் கீழே புள்ளிகளாய் உலவுவது தெரியும்.

கதை கதை என்று அவர் பின்னாலேயே பித்துப் பிடித்தலைந்த குழந்தை ரசிகப் பட்டாளம் ஒன்று இருந்தது.

ஒரு குறிப்பிட்ட வயது வரைதான் எங்களுக்குச் சித்ரா அக்கா தேவைப்பட்டார். பெரியவர்கள் என நாங்கள் எங்களை உணரும்போதோ, அவர் உணரும்போதோ, கூட்டைவிட்டுப் பறந்து போகும் இளம்பறவை போன்று நாங்களோ அல்லது கூட்டைவிட்டு வெளியே துரத்தும் தாய்ப்பறவையைப் போன்று அவரோ மாறியிருப்போம்.

எங்களுக்கு அடுத்த தலைமுறை அவரைச் சுற்றிப் பிணைந்திருக்கும். ஒரு காந்தம் இரும்புத்துண்டைக் கவர்ந்திழுப்பதுபோன்ற கவர்ச்சி அவரிடத்தில் இருந்தது.

எத்தனை கதைகள் இவருக்குத் தெரிந்திருக்கும்.. ஆயிரம் பத்தாயிரம்..

அவரது கற்பனையா இல்லை யாரிடத்திலிருந்தாவது கேட்டதா

நிச்சயம் வாசித்து அறிந்தது இல்லை என்பது தெரிந்தது. அக்காவுக்கு எழுதப் படிக்கத் தெரியாது.

எங்கள் தெருவில் அவர் குழுவில் இருந்து பிரிவது பெரிய மனிதன் ஆவதன் அடையாளம்.

துரத்தப்பட்ட பின்பும் கதைகேட்க விருப்புற்று, ‘இன்னமும் சின்னப்பிள்ளையாட்டம் அதுகிட்ட கதை கேட்கப்போயி.....’ என்று எள்ளப்படும் அபாயத்திற்காய் பெருமூச்சுவிட்டுப் பெரிய மனிதத் தோரணையில் கடந்து போயிருக்கிறேன்.

கிச்சுக்கிச்சுத் தாம்பாளம் என்கிற விளையாட்டை அறிமுகப்படுத்தியவர் அவர்தான். எங்கள் தெருவில் வீடுகள் கட்டக் கொட்டப்படும் மணற்குவியலில் அமர்ந்து ஆடும் விளையாட்டுகளில் அதுவும் ஒன்று.

குறைந்த பட்சம் இருவர் இவ்விளையாட்டை விளையாடத் தேவைப்படுவர். ஒருவர் மணலை தன் இரு கைகளாளும் சிறு கரைபோல நெடுகச் சேர்த்து அப்படிச் சேர்க்கும் போதே,

கிச்சுக்கிச்சுத் தாம்பாளம்!  கீயாக் கீயாத் தாம்பாளம்!

மச்சு மச்சுத் தாம்பாளம்! மாயா மாயாத் தாம்பாளம்“

என்று பாடியவாறே பார்ப்பவருக்குத்  தெரியாமல் அதனுள் சிறு குச்சியையோ கல்லையோ மறைத்து வைத்து விட வேண்டியது.

பாடி முடித்ததும், எதிரே உட்கார்ந்து இதைப் பார்ப்பவர், தம் இருகைகளையும் இணைத்துக் குச்சி மறைத்து வைத்திருப்பதாகக் கருதும் இடத்தை மூடிவிடவேண்டும். மூடப்பட்ட பகுதி தவிர மற்ற பகுதியில் உள்ள மண்ணைக் கலைத்துப் பார்க்கும்போது அங்குக் குச்சி கிடைத்தால் மறைத்து வைத்தவர் வென்றவர் ஆவார். கையை வைத்து மூடியுள்ள இடத்தில் குச்சி இருந்தால் மறைத்து வைத்தவர் தோற்றவர் ஆவார்.

ஓரிடத்தில் அமர்ந்து ஆடும் எளிய விளையாட்டுத்தான். ஆனால் இவ்விளையாட்டின் பின்புலமாய் ஈராயிரம் ஆண்டு பழமையின் தொடர்ச்சி இருக்கிறது என்று அறிந்த கணம், அளைந்த ஆயிரம் ஆயிரம் மணற்கரங்களும் வென்றும் தோற்றும் குதூகலித்த சிறுபிராயத்தின் மறைந்த நதிப்பெருக்கும் ஒரு கணம் என் கண்முன் விரிந்தது.

அப்பொழுது அவள் சிறுமியாய் இருந்தாள். கடற்கரையை ஒட்டி இருந்தது அவள் வீடு. வெண்மணல் நிரம்பிய வீட்டு முற்றம்தான் அவளது விளையாட்டுக்கூடம். மாலையில் அம்மணற்பரப்பில் அவள் தன் தோழிகளோடு விளையாடுவது வழக்கம்.

அன்றும் அவ்வாறு மணலைத் தன் சிறு  கைகளால் நெடுக அளைந்தவாறே தோழியின் கண்களை ஏமாற்றி மணலில் இடையே புன்னை விதை ஒன்றை மறைத்து வைக்கிறாள் அவள்.

தோழி அவ்விதை இருப்பதாய்த் தான் கணித்த இடத்தில் விரல் சேர்த்து இரு கைகளையும் இணைத்து மூடுகிறாள்.

அவள், மற்ற இடங்களில் உள்ள மணலைக் களைந்து தேடுகிறாள். புன்னை விதை அங்கு இல்லை.

தோழி வெற்றிச் சிரிப்போடு தன் இரு கைகளையும் விலக்கி மூடியிருந்த அந்த இடத்தில் தேடுகிறாள். அங்கும் விதையைக் காணோம்.

இப்பொழுது அந்தப் புன்னை விதை அவர்கள் இருவரையும் வைத்து விளையாடத் தொடங்கி இருந்தது.

‘எங்கே எங்கே’ என்று இருவரும் தேடிக்கொண்டிருக்கும் போதே வானம் தன் கண்ணிகள் இணைத்து நீர்ச்சங்கிலியொன்றால் பூமியைப் பிணைக்க அனுப்பியது போன்ற பெருமழை.

ஆட்டம் நிறுத்தி இருவரும் வீடு நோக்கிப் பறக்கிறார்கள்.

புன்னை விதையால் மழைத் துளியை ஏமாற்ற முடியவில்லை.

மறுநாள் மாலை அவள் தன்  விளையாட்டிடத்திற்கு வந்த போது, விதையின் கதைமுடித்து எழுந்த புன்னைச் சிறுதளிரின் வெற்றிச் சிரிப்பு.

அதுவரை இல்லா மகிழ்வோடு அவள் தன் வீட்டிற்கு ஓடுகிறாள்.

அது சிறு பிள்ளையொன்று தன்னைப் பெரியதாய்க் கருதி தன்னின் சிறு மகவை ஆரத்தழுவி இன்புறத் துடிக்கும் மனோபாவம்.

“ இதைச் சாப்பிடு இதைச் சாப்பிட்டால் தான் நன்றாக வளர முடியும் “ என்று அவள் அம்மா சொன்னது அவள் நினைவிற்கு வர, வீட்டில் இருந்து நெய்யும்,  பாலும் எடுத்து வந்து அந்தப் புன்னைச் செடிக்கு ஊற்றுகிறாள்.

‘எதற்காக இதையெல்லாம் எடுத்துப் போகிறாய்?’ என்று கேட்கும் தாயிடம், ‘என் அந்தத் தங்கை வளர இது’ என்று அந்தப் புன்னைச் செடியைக் கைகாட்டுகிறாள்.

தன் சொல்பேச்சுக் கேட்காதபோதும், அவள் செய்யும் சிறு சிறு குறும்புகளின் போதும், அவள் தாய், “உன்னை விட உன் தங்கைதான் சிறந்தவள் “ என்று அந்தப் புன்னைச் செடியைக் காட்டி அதன்பின் சொல்ல ஆரம்பிக்கிறாள்.

அவளுடனே செடியும் எழுகிறது. வளர்கிறது.

நாட்கள் செல்கின்றன.

காதல் காழ்கொள்ளும் பருவத்தில் அவன் வருகிறான்.

இப்போது அவளும் அவனும் சந்திக்கும் இடமாக அந்தப் புன்னை மர நிழல் ஆகியிருந்தது.

தன் தாய் தந்தை அறியாமல் தொடரும் களவு, திருமணத்தில் முடிந்தாக வேண்டும். ஆனால் அவனோ அவளுடன் இருப்பதை மட்டுமே குறிக்கோளாகக் கொண்டு வந்து போய்க்கொண்டிருக்கிறான்.

அவளுக்கு அவள் அம்மாவின் குரல் நெடுநாட்களுக்குப் பின்  கேட்பது போன்ற பிரமை.

“ உன்னை விட உன் தங்கையே சிறந்தவள் “

அதுவரை அவள் பொருட்படுத்தியிராத அந்தச் சொல்லின் பொருள் அவள் மனதில் அறைகிறது.

அன்றும் அவன் வழக்கம் போலவே அந்தப் புன்னை மரத்தின் அடியில் வந்து அவளுக்காகக் காத்திருக்கிறான்.

அவள் தன் தோழியிடம் சொல்லி அனுப்புகிறாள்,

“ நம் புன்னையின் கதையை அவனிடத்தில் சொல்லிவா!

அதன் நிழலில் இனிமேல் நான் இருக்க விரும்பவில்லை.

அவன் மனது வைத்தால் அதன் நிழலைவிடச் சிறந்த நிழலை அவனால் கொடுக்க முடியும். அதை அவன் கொடுக்கத் தயாராய் இருந்தால் நான் வருகிறேன் என்று சொல்.“

தோழி இச்செய்தியை அவனுக்குச் சொல்கிறாள்.

இச்செய்தியைப் பின்வரும் பாடல் பதிவு செய்கிறது.

விளையாடு ஆயமொடு வெண்மணல் அழுத்தி

மறந்தனம் துறந்த காழ்முளை அகைய

நெய்பெய் தீம்பால் பெய்தினிது வளர்ப்ப

நும்மினுஞ் சிறந்தது நுவ்வை ஆகுமென்று

அன்னை கூறினள் புன்னையது சிறப்பே

அம்ம நாணுதும் நும்மொடு நகையே

விருந்திற் பாணர் விளரிசை கடுப்ப

வலம்புரி வான்கோடு நரலும் இலங்குநீர்த்

துறைகெழு கொண்கநீ நல்கின்

நிறைபடு நீழல் பிறவுமா ருளவே.

172, நற்றிணை

திணை - நெய்தல்

(ஒருமுறை) நாங்கள் விளையாடும் இடத்தில் வெண்மணலில் அழுத்திய விதையை மறந்துபோனோம். பின் அது முளைவிட்டதுகண்டு நெய்யும் பாலும் அளித்து ( தங்கையாய்க் கருதி ) அதனை வளர்த்தோம். பின்பு, “உங்களைவிட உங்கள் தங்கையாகிய இந்தப் புன்னைமரமே சிறந்தது“ என எங்கள் தாய் கூறத்தொடங்கினாள். அம்மரத்தின் அடியில் உன்னுடன் சேர்ந்து சிரித்து மகிழ்தல் நினைந்து அவள் வெட்கம் கொண்டு வர மறுக்கிறாள்.

புதிதாய் ஊருக்கு வந்த பாணர்களின் இசைபோல வலம்புரிச்சங்குகள் ஒலிக்கின்றன. அப்படிப்பட்ட கடல்நாட்டிற்குத் தலைவன் நீ!

நீ மனது வைத்தால் அவள் மனம் நிறையுமாறு அளிக்கும் நிழல் வேறுள்ளது!

( அவள் எதிர்பார்ப்பது அதனையே ! )

ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு புதைக்கப்பட்ட விதையில் இருந்து எழுந்த மரத்தின் நிழலில் அவர்கள் இருவரின் குரலையும் வலம்புரிச் சங்கொலியின் பின்னணியோடு நமக்குக் கடத்தித் தருகிறது இந்தப் பாடல்.

நேற்று நான் ஆடிய விளையாட்டைப் பல நூறாண்டுகளாய்க் காலத்தின் கைகள் என்னிடம் கொண்டுவந்து சேர்த்திருக்கின்றன.

ஆனால், இன்று அலைபேசியிலும் கணினியிலும் முடங்கிவிட்ட ஆடுகளங்களில் எம் குழந்தைகளின் விரல்கள் அளைந்து கொண்டிருப்பதைப் பெருமூச்சோடு கடந்து போகும்போது, அவர்கள் எதை இழந்திருக்கிறார்கள் என்பதை இனி ஒருபோதும் அவர்கள் உணரப்போவதில்லை என்றே தோன்றுகிறது.

சித்ரா அக்காவை இரு வாரங்களுக்கு முன் பார்த்தேன். அவரிடம் கதைகேட்க இப்போதெல்லாம் யாரும் வருவதில்லையாம்.

பட உதவி - நன்றி.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/54/Game,_hide_a_nut_2.jpg/144px-Game,_hide_a_nut_2.jpg