வீழ்ந்து விட்டேன்!

மூடிக் கிடந்த கதவினுளே – பெரும்

     மோனத் தமிழ்ந்(து) இருந்த எனைத்

தேடிப் பிடித்துன் நினைவலையால் – நிதந்

     தேடிக் கனவிலுந் தெருட்டுவையோ?

ஓடிப் பிழைக்க வழியுமிலேன் – இனி

      ஓய்ந்து கிடக்கும் இழிவு மிலேன்!

கூடிக் கரைக்கும் கடலலைபோல் – எனைக்

      கொண்டுசென் றுன்னுளேன் தின்னுகிறாய்?

கைகள் எழுதவும் நடுங்குதடி! – உன்

      கற்பனை யுள்‘உயிர் அடங்குதடி!

பொய்யெனச் சொல்லவும் கூடுதில்லை! – மனம்

     போ‘எனும் உன்சொல்லை ஏற்பதில்லை!

மைதீர்ந் தெழுதிடுந் தூரிகையாய் – என்

     மௌனத்தின் ஓசைநீ கேட்பதில்லை!

கொய்திடா சூடிடா என்மலரை – உன்

     காலடி தூவவும் யாருமில்லை!

மெல்லக் கொல்லுமிக் காலங்களில் – எனை

     மீட்டும்‘உன் நினைவெனும் நாதங்களில்,

செல்லச் சிணுங்கலில் சிரிப்(பு) என்னும் – இசை

     சித்திர முத்திரை வேதங்களில்

கொல்லத் துடித்திடுங் கண்ணசைவில் – சின்னக்

     கொலுசு மணிபாடும் பாதங்களில்

வெல்லப் புறப்படின் என்சகியே! – அடி

     விட்டுவிடு, நானே வீழ்ந்து விட்டேன்!

கிழித்துநான் எறிகின்ற காகிதத்தில்  - என்

     குருதியில் எழுதிய மைக்கறைகள்!

விழித்த இரவின் நரம்பறியும் – நின்

     வீணையால் நான்செய்த ராகங்களை!

ஒழித்த நினைவுப் பரண்புதுக்கி – தினம்

     ஒருமுறை யேனும் உனைத்துடைத்து

அழித்து எழுதுவேன்! இன்னும்‘அச்சாய்! – என்

     ஆவி உடல்விட்டுப் போகுமட்டும்!

தாளந் தவறிய பாட்டதினால் – இங்குத்

     தப்பித மாய்ப்பல நாட்டியங்கள்!

ஆளக் கொடுத்தெனை உன்னிடத்தே – இனி

     அடிமையா யேனும் அன்பு செய்வேன்!

மீளப் பிறப்பொன்று வேண்டுவனோ? – எனை

     மேவிநீ நாளுமே ஆண்டுவரின்,

மாளத் துடிக்கின்ற தென்மனது! – நின்

     மடியன்றி வேறொரு சொர்க்கமில்லை!

    

கொட்டும் பிரிவுத் தேளுடனே – எனைக்

     கொஞ்சமாய்க் கொல்லுமுன் நினைவருந்தித்

திட்டும் உன்குரல் தேன்சுவையில் – மெல்லத்

     திளைத்தென்றன் ஆவியும் வேகுதடி!

வெட்டி அறுப்பினும் உன்னைவிட்டு – வேறாய்

     விலகி வாழநான் குழந்தையில்லை!

விட்டுப் பறக்குமாம் உயிர்க்குருவி – அதன்

     சிறகினில் நானொன்று நீயொன்று காண்!

                                            (தொடரும்.....)

( 1995 மாயனூர்ப் பதிவுகளிலிருந்து..........)