“உள்ளங்கவர் களவன்“

உங்களில் பலரும் இதை உள்ளங்கவர் கள்வன் என்றே வாசித்திருப்பீர்கள். என் மேல் அக்கறை உள்ள ஒரு சிலர், “தலைப்பையே எழுத்துப் பிழையோடு எழுதிவிட்டான் உடனே  திருத்துமாறு சொல்ல வேண்டும்“ என்று மனதிற்குள்ளாவது நினைத்திருப்பீர்கள். மன்னிக்க வேண்டும். நான் சொல்ல வந்தது உள்ளங் கவர் களவனைப் பற்றித்தான்!

இதை ஓலைச் சுவடி நடையில் எழுத வேண்டுமானால், புள்ளி இல்லாமல் “ “உளளஙகவரகளவன“ என்று தான் எழுத வேண்டும். இப்ப உனக்கு என்ன தான் பிரச்சினை என்கிறீர்களா? இது தான் பிரச்சினை!

வாசகர்களுக்கு மிகப் பரிச்சியமான சங்கக் கவிதைகளை அனைவர்க்குமான வாசிப்பனுபவத்திற்கேற்ப வழங்கி வரும் கிரேஸ் பிரதிபா அவர்கள்,

http://sangamliteratureinenglish.blogspot.com/2014/07/burrow-with-cool-interior.html

எனும் வலைப்பூவில் ஐங்குறுநூற்றுக் கள்வன் பத்தின் பாடல் ஒன்றை மொழிபெயர்த்திருந்தார். அவர்களது முயற்சியையும் உழைப்பையும் தமிழார்வத்தையும் போற்றுவோம்!

அதற்கு அவர்களின் ஒலிபெயர்ப்புப் பின்வருமாறு,

"sennel am seruvil kadhir kondu kalvan
thann aga mann alaich sellum oorarku
el valai negizha saa-ai 
allal uzhappadhu evankol annai"

பொருளில் kalvan – crab, என்று விளக்கி இருக்கிறார். உ.வே.சா. கொண்ட முதன்மைப் பாடமும், சங்க இலக்கிய ஆங்கில பெயர்ப்பாளரான வைதேகி ஹெர்பர்ட் அவர்கள் கொண்ட பாடமும் இது தான் என மொழிபெயர்ப்பாளர் குறிக்கிறார்.  இங்குக் கள்வன் என வரும் சொல் நண்டைக் குறித்து வருகிறது. முத்துநிலவன் அய்யா, இதைப் பார்த்தபின் இச்சொல் களவன் எனவரும் எனவும், சங்க இலக்கியச் சொல்லாட்சியில் அவரை விட அதிகப் பரிச்சயமுள்ள  நான் (??????) இதைக் குறித்து விளக்குவேன் என்னும் பொருளில் அப்பதிவின் பின்னூட்டத்தில்,

this is forwarded to Mr.Joseph Viju Trichy, who is well versed than me in wordings of sangam literature (even though he is an English teacher) Thank you grace.  

எனுமாறு  குறிப்பிட்டு எனக்குத் தனியே, ‘பார்த்துக் கருத்திடுமாறு‘ மின்னஞ்சல் ஒன்றையும் அனுப்பி இருந்தார். என்மேல் அய்யா கொண்டது நிச்சயமாய் அதிகப் படியான நம்பிக்கைதான்.

அவரைப் பற்றியும் அவர் யாவர்க்கும் அளிக்கும் உற்சாகம் பற்றியும் அறிந்தோர், அவர்  என்போன்றோர்க்கு ஊக்கமூட்டக் கூறிய உரையிது என்று அறிவர். இது போன்ற நேரங்களில், எல்லாம் அறிந்திருந்தும், எங்களைப் போன்றவர்களுக்காக அந்த இடத்தை அவர் விட்டுச் செல்வது அவரது பெருந்தன்மையே ஆகும்.

என்னைப் போன்ற சாதாரண வாசகர்க்குக் ‘களவனாய்‘ இருந்தால் என்ன ‘கள்வனாய்‘ இருந்தால் என்ன இரண்டிற்கும் நண்டு என்று அர்த்தம். என்று சுலபமாக விட்டுச்செல்ல முடியும். இரு சொல்லுக்குமான அகராதிப் பொருளிலும் அவ்வாறுதான் இருக்கிறது. ஆனால் ஆய்வாளர்கள் அவ்வாறு விட்டுச் செல்ல முடியாது. இங்கு ஏதேனும் ஒரு வடிவம் தான் வந்திருக்க முடியும். அதுதான் பழைய வடிவம் ! அது எந்த வடிவம் ?

களவனா? கள்வனா?

இதில் என்னை வேறு மாட்டிவிட்டு விட்டார். சரியா தவறா எனக் காரணம் சொல்லத் தெரியாத பல நேரங்களில் வாசிப்பு அனுபவம் எனக்குக் கைகொடுத்தது உண்டு. எனக்கு முதலில் தோன்றியது “களவன் என்பதே சரியான வடிவம்“ . என்பது தான். 

அதற்காகச் சும்மா சொல்லிப் போய் விட முடியுமா? ஆதாரம் வேண்டுமே? கருப்பு சரியா? கறுப்பு சரியா என்று இதே போன்றொரு சிக்கலை முத்து நிலவன் அய்யா என் பதிவொன்றின் பின்னூட்டத்தில் முன்வைத்தது நினைவுக்கு வந்தது.

http://oomaikkanavugal.blogspot.in/2014/06/blog-post_15.html

அன்று ஒரு தவறை மறைக்க ஏகப்பட்ட விளக்கங்களைக் கொடுத்துத் “தலை தப்பிச்சது தம்பிரான் புண்ணியம்“ என இப்படியும் சொல்லலாம் அப்படியும் சொல்லாம் என சொல்லி வைத்துவிட்டேன். 

இங்கு இது சங்கச் செய்யுளாயிற்றே! அப்படி ஓடி விட முடியாதே! அன்று வழக்கில் இருந்த வடிவம் எது? எப்படிக் கண்டறிவது?

இந்தச் சிக்கலுக்கான காரணங்களில் ஒன்று முன்னர் நான் கூறியது. ஓலைச் சுவடிகளில் புள்ளி வைத்து எழுதப்படாமை. பயிற்சி இருப்பவர்கள் நாம் இப்பொழுது படிப்பது போல் அதைப் புள்ளி இல்லாமலேயே படித்து விட முடியும். இது போன்ற சிக்கலான இடங்களில் பழம் மரபில்  ஆசிரியர் உரைத்தலை அமைவுறச் சங்க இலக்கியப் பாடம் சொல்லக்  கேட்கும் போது ‘கள்வன்‘ எனக் கொள்வதா ‘களவன்‘ எனக் கொள்வதா எனும் ஐயம் ஏற்பட வழியில்லை. ஆனால் உ.வே.சா காலத்தில் சங்க இலக்கியப் பயிற்சி இல்லாததையும் பத்துப் பாட்டு, எட்டுத்தொகை போன்ற நூல்களின் பெயர் போலும் அவர் காலத்தில் அறியப்படாமல் இருந்ததையும் ‘என் சரித்திரத்தில்’ அவரே கூறிச் செல்வார். 

ஒரு மரபின் தொடர்ச்சி அறுந்து போன நிலையில் மீள் வாசிப்புக்கு உட்படுத்தப் படும் இது போன்றவொரு செவ்விலக்கியத்தில் பயன்படுத்தப் பட்ட சொல், புள்ளி அற்ற நிலையில் இருக்கும்போது, அதை எப்படி வாசிப்பது என்கிற ஐயம் உ.வே.சா. விற்கு இருந்ததில் வியப்பில்லை. ஆதனால்தான் அவர் ‘கள்வன்‘ என்பதை முதன்மைப் பாடமாகக் கொண்டுவிடுகிறார். அடிக்குறிப்பில் பிரதிபேதமாக “களவன்“ என்பதை அவர் குறிப்பிடுவது கூட, பிரதி பேதம் அல்ல! எல்லாப் பிரதியிலும்         “ களவன “ என்றுதான் இருந்திருக்கும் போது அச்சொல் எப்படிப் பிரதி பேதமாக முடியும்? அது வாசிப்புப் பேதம் தான்! மிக ஆச்சரியப்படக் கூடிய விடயம் என்ன வென்றால் , நானறிந்த  வரைச் சங்க இலக்கியங்கள் தவிர, பிற்கால எந்த இலக்கியத்திலும் நண்டைக் குறிக்கக் களவன் என்ற சொல்லோ கள்வன் என்ற சொல்லோ பயன் படுத்தப் படவில்லை என்பது தான்!

நம் எல்லாருக்கும் தெரியும் கள்வன் என்ற சொல்லை நாம் திருடனைக் குறிக்கப் பயன்படுத்துவது. நம் இலக்கியங்களில்  வெவ்வேறு பொருளைக் குறிக்கும் படியான ஒரே சொற்கள் உண்டு. அதை வேறுபடுத்திக் காட்டப் புலவர்கள் அடையைப் பயன்படுத்துவர். 

சான்றாகக் “ களிறு “ என்ற சொல். இந்தச் சொல் யானையைக் குறிக்கப் பயன்படும் என்பதை நாம் அறிவோம். அதே நேரம் சங்ககாலச் சூழலில் இச்சொல் பன்றியைக் குறிக்கவும் பயன்பட்டிருக்கிறது.

ஒரு புலவன் அரசனை “ களிறு அன்னாய் ! ( யானை போன்றவனே) என்று புகழ்வதாக வைத்துக் கொள்வோம். சங்ககாலத்தில் இதைக் கேட்கும் அரசன் “பன்றி மாதிரியானவனே“ என்று பொருள் கொள்ளவும் இடமுண்டு. இப்படிப் பொருள்மாறாட்டத்தைத் தடுக்கப் புலவர்கள் ஒரு வழியைக் கையாளுவர். அது அச் சொல்லுக்கு முன் ஒரு அடையைச் சேர்த்து விடுவது. சான்றாகப் “பெருங்களிறு“ ( குறிஞ்சிக்கலி-12) என்பது போல. 

இலக்கணங்கள் இவ்வாறு கூறுவதை வெளிப்படை என்னும். ( இது தெரியாமல் சுஜாதா தம் புறநானூறு உரையில் “ நரியைப் பரியாக்கிய சிவபெருமானைப் போல “பன்றியை யானை ஆக்கி“ உலவ விட்டது தனிக்கதை)

முதலில் “ புள்ளிக் கள்வன் “ என இந்தச் சொல்லைப் பார்த்தபோது கள்வன் எனும் சொல் திருடனையும் நண்டையும் குறிக்கும் பொதுச் சொல்லாதலால் அதை வேறுபடுத்தப் புள்ளி எனும் அடை கொடுத்து இங்குக் கள்வன் எனக் கூறப்படுவது நண்டே என வெளிப்படுத்தற்கு அமைத்திருப்பரோ எனக் கருதினேன். 

ஆனால் பல வகையான நண்டுகளுள் புள்ளி பெற்ற நண்டை வேறுபடுத்திக் காட்டவும் இந்த அடை பயன்பட்டிருக்கலாம் என்னும் காரணத்தால் இவ்வாதத்தை முன்னெடுத்துச் செல்வதில் தடங்கல் ஏற்பட்டது. 

பின் ஒரு வழி தோன்றிற்று. இந்தச் சொல் வெண்பா யாப்பிலோ. கட்டளைக் கலித்துறை வடிவத்திலோ வந்திருந்தால் எளிதாகக் கள்வனா களவனா எனக் கண்டுபிடிததிட முடியுமே என்று எண்ணினேன். வெண்பா யாப்பில் கள்வன் என்பது நேர் நேர் என அசைக்கப்பட்டு தேமா எனவும் களவன் என்பது நிரை நேர் என அசைக்கப்பட்டு புளிமா எனவும் கொள்ளப்படும்.  இவற்றிற்கு முன்னும் பின்னும் வரக்கூடிய சொற்களுக்குக் கட்டுப்பாடுகள் உண்டு. எனவே வெண்பாவில் இந்தச் சொல் வந்திருந்தால் இதன் உண்மை வடிவத்தைக் கண்டுபிடிக்க வழியுண்டு.

அதே போல் கட்டளைக் கலித்துறை என்னும் வடிவம் நேரசையில் தொடங்கும் அடிக்குப் பதினாறு எழுத்துக்களும் நிரையசையில் தொடங்கும் அடிக்குப் பதினேழு எழுத்துக்களும் வருமாறு அமையும். இதில் மெய் எழுத்துக்களை எழுத்தாகக் கருதிச் சேர்ப்பதில்லை. எனவே களவன் என்பது மூன்று எழுத்தாகவும் கள்வன் என்பது இரண்டு எழுத்தாகவும் கொள்ளப்பட்டிருக்கும். ஆகக் கட்டளைக் கலித்துறைப் பாடல் ஏதேனுமொன்றில் இந்தச் சொல் வந்திருந்தாலும் கண்டுபிடித்து விடலாம். சிக்கல் என்னவென்றால், சங்கப்பாடல்கள் பெரிதும் ஆசிரிய யாப்பின. கட்டளைக் கலித்துறை வடிவம் அக்காலத்தில் இல்லை. ஆனால் சோதனைக்கென்றே பிற்கால இலக்கியங்களில் இந்தச் சொல்லாட்சி இல்லை. நான் பெரிதும் என் ஐயங்களைத் தீர்த்துக் கொள்ளும் என் அய்யா, முனைவர் பா.மதிவாணன் அவர்களைக் கேட்டபோது, அன்றாட மீனவர் வழக்கில் இச்சொல் வழங்கப்படுகிறதா? வழக்கில் உளளதென்றால் எவ்வாறு வழங்கப்படுகிறது என்று அறிவதன் மூலம் தீர்வு கண்டு விடலாம் என்றார். அடடா! இவ்வளவு நேரம் மண்டையை உடைத்துக் கொண்டோமே என நினைத்து, நேற்று இரவு அப்படியே, இதைச் சகோதரியின் வலைப்பூவில் 

“     வணக்கம்.
First and foremost, the literary artistry went into translating this poem is highly commendable.
I am just a humble reader of this blog and, clearly not an erudite arbiter of Sangam literature as Pulavar.Na.Muthunilavan           claims.
Since I am being dragged to explain my stand on this, I bound to share my perspectives.
It is not a contemporary quandary, the uncertainties shrouded in identifying the correct word form while expounding Sangam poetry has provoked a serious debate among the authorities of Sangam literature a long before and still continues to haunt us.
Premise 1: The palm leaf inscriptions are devoid of dots. So, the word Kalavana (களவன) can be perceived as Kalvan (கள்வன்) or kalavan (களவன்) or in this         case    both.
Premise 2: later sangam accepts the usage of both the word interchangeably to mean      crab.
That being said, the synonymous trait shared by the two aforementioned seemingly identical words further exacerbates the obscurity and makes it difficult to identify the exact form (i.e. text) of word that was really intended.
In my opinion the traditional learning of Sangam text had been curtailed in the course of time and led us to confront these obscurities. Even Vu.Ve.Sa has acknowledged this in his memoirs named “En Sarithiram” (My legacies). From my acquaintance with Sangam literature, Kalavan (களவன்) could be the more appropriate word form in this context.
There are few other hypothetical ways to substantiate my claim, for instance, when this particular Word were constructed by following the stipulations of “Venba” or “Kattalai Kalithurai. It could have been much easier for us now to decode the text. Unfortunately, these are post sangam tools to compose a less ambiguous poetry.
While going through this never-ending turmoil, Prof.B.Mathivanan offered me a simple solution to look up for these words (or seemingly close words) in Dravidian languages or at least in the slang of Tamil fishermen.
I am apologetic for replying such late, I hope this seminal issue will lead us to a healthy     debate.
நன்றி! “

என இக்கருத்து      இன்னும் பல ஆரோக்கியமான விவாதங்களுக்கு இட்டுச்செல்வதாய் அமையும் எனப் பின்னூட்டமிட்டு முத்துநிலவன் அய்யாவிற்கும் தெரியப்படுத்தி விட்டேன். என்றாலும் இது தான் சரி எனச் சொல்ல முடியாமையால் நிம்மதி இல்லை. முத்துநிலவன் அய்யா வழக்கம் போலவே என்னைப் பாராட்டிக் கலித்தொகை பற்றி அடிக்கோடிட்டுக் காட்டியிருந்தார். கலித்தொகையில் ஒரு இடத்தில் களவன் வருகிறது என்பதைக் குறித்து வைத்திருந்தேன். கலிப்பா எனும் பாவினுள் பல வகை உண்டு. அதன் ஒரு வகை கலிவெண்பா என்பது. வெண்பாவின் வகைகளுக்கு அடிவரையறை உண்டு. குறைந்த பட்சம் இரண்டு அடிகள்( குறள் வெண்பா) அதிக பட்சம் பன்னிரண்டு அடிகள் (பஃறொடை வெண்பா)

பன்னிரண்டு அடிகளுக்கு மேலே போய்விட்டால் அது கலிவெண்பா என கலிப்பாவின் வகைக்குள் வந்துவிடும்.( தூது நூல்கள் எல்லாம் இந்த வகையில் அமைவன). சரி .கலித்தொகையில் களவன் வரும் இடத்தைப் பார்த்துவிடுவோம். எனப் புரட்டினேன்.

“ புள்ளிக் களவன் புனல்சேர் பொதுக்கம்போல்

 வள்ளுகிர் போழ்ந்தனவும் வாளெயி றுற்றனவும்

 மொள்ளிதழ் சோர்ந்நநின் கண்ணியு நல்லார்

 சிரறுபு சீறச் சிவந்தநின் மார்புந்

 தவறாதல் சாலாவோ கூறு “ ( மருதக்கலி -23;10-14)

துள்ளிக் குதித்து விட்டேன். நச்சினார்க்கினியர் இதன் யாப்புவடிவத்தைக் கலிவெண்பா என்று குறிக்கிறார்.

அலகிட்டுப் பார்ப்பினும் இவ்வடிகள் வெண்பா இலக்கணத்தைப் பெற்றுள்ளன என்பது புலனாகும். இங்கும் ஓலைச்சுவடியில்,

“ புளளிக களவன “ எனவே இவ்விரு சீர்களும் காட்டப்பட்டிருக்கும்.

ஆனால் இங்கு இதைப் ‘புள்ளிக் கள்வன்‘ என்று கொள்ள முடியாது. ஏனென்றால்  அது “ நேர்நேர் – நேர்நேர் “ என அசைக்கப்பட்டு நேர் – நேர் ஒன்றும் நேரொன்று ஆசிரியத் தளை ஆகி வெண்பாவின் இலக்கணம் கெட்டு விடும். 

 “புள்ளிக் களவன்“ என அமைந்தால் மட்டுமே ( நேர்நேர் – நிரைநேர்) என நேர் நிரை ஒன்றி இயற்சீர் வெண்டளையாய் வெண்பாவின் இலக்கணத்துட்படும்.

எனவே “களவன“ சுவடியுள் எழுதப்பட்டு ‘கள்வன்‘ என உ.வே.சா. அவர்களால் முதன்மை வாசிப்புப் பிரதியாகக் கொள்ளப்பட்டது களவன் என்றே இருக்க வேண்டும்.

“அலவன் அள்ளி குளிர்ஞெண்டார் மதி

களவன் என்றிவை கற்கடகப் பெயரே“ 

என நண்டின் வேறு பெயர்கள் காட்டும் சேந்தன் திவாகரத்தில் ” அலவன்- களவன் “ என வரும் ஒலிபற்றிய எதுகை அமைப்பும்  இதை மேலும் உறுதிப்படுத்தும்.

இன்னும் சொல்ல வேண்டுமேல் அலவன் களவன் ஞெண்டு, கற்கடகம் என்பன நண்டு என்னும் ஒரு பொருள் குறித்த பல சொல்லாக வழங்கப் படினும் இவற்றிடையே வேறுபாடுண்டு. அலவன், களவன் என்பன ஆறும் வயலும் இடமாய்க் கொண்டு வாழ்வன. ஞெண்டு கடல்சார்ந்து வாழ்வது.

எப்படியோ, இந்தக் குழப்பம் தீர்ந்த மகிழ்ச்சியில் இன்றிரவு நன்றாக தூக்கம் வரும்.