வள்ளுவக் கூத்து.

 

ஊர் முழுக்க அறிவித்தாயிற்று. அன்று இரவு புதிய கூத்து நடைபெற இருக்கிறது.  மக்கள் அனைவரும் கூத்துப் பற்றியும், கூத்தர் பற்றியும் பேசத் தொடங்கி விட்டனர்.

ஊர் முற்றத்தில், நிலவொளியின் மணற்பரப்பில் மெல்ல ஒவ்வொருவராக வரத் தொடங்கினர். ஒருவர், சிலர், குழுக்கள் எனச் சிறிது சிறிதாய்க் கூட்டம் சேரத் தொடங்குகிறது. வள்ளுவனும் என்ன நடக்கிறது என்று பார்ப்போமே என்று தன் குறட்பணியை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு அங்கு முன்கூட்டியே சென்று விட்டான்.

வருகின்றவர்கள் வள்ளுவரை நலம் விசாரிக்கிறார்கள்.

“ அய்யா! நலமா? உங்கள் குறள் படைப்பு எது  வரை முடிந்துள்ளது?எப்போது அரங்கேற்றம் செய்வதாய் உத்தேசம் ? புன்னகைத்தபடி ஒவ்வொருக்கும் பதில் சொல்லி அனுப்புகிறான் வள்ளுவன். 

வேலைமுடித்து அனைவரும் கூத்தாடும் இடத்தில் குழுமி விட்டனர். ஊரில் ஒருவர் பாக்கி இல்லை. கூத்தோ தொடங்கிவிட்டது. ஆரம்பித்த கூத்தில் இரவின் கண்கள் விழித்துச் சிவக்கின்றன. விடிய விடிய நடந்த கூத்து முடிகிறது. மக்கள் கூட்டம் கலையத் தொடங்குகிறது. அனைவரையும் பார்த்தவாறே அதே இடத்தில் அசையாமல் இருக்கிறான் வள்ளுவன். சில நொடிகளில் வெறுமையான மணற்பரப்பு அவனுக்கு ஏதோ சொல்லிற்று போலும். வேகமாகத் தன் குடிலுக்கு ஓடுகிறான் . எழுத்தாணி எடுத்து எழுதியாயிற்று.

வெண்டளைகளில் கட்டுண்டு கிடக்கிறது கூத்தாடு களம்.

“கூத்தாட்(டு) அவைக்குழாத்(து) அற்றே பெருஞ்செல்வம்

போக்கும் அதுவிளிந் தற்று “ ( குறள் 332)

கூத்தாடுகின்ற அவைக்களத்தில் காணவருகின்றவர்களைப் போன்றதுதான் ஒருவனிடம் வரும் செல்வம்.

கூத்து முடிந்தவுடன் எழுந்து போய் விடுகின்றவர்களைப் போல அது போய்விடும். 
( அது விளிந்தற்று =  அது போய்விடும் )

அவ்வளவுதானா பொருள்...........   ?

கூத்தாடும் அரங்கில் காட்சியைக் காணக் கூடுவோரை நினைத்துப் பாருங்கள். ஒரு கணத்தில் அரங்கு நிறைந்திடாது. ஒவ்வொருவராய் ஒவ்வொருவராய்த்  வரத்தான் அரங்கு நிறையும். அது போலத்தான் பெருஞ்செல்வம். எடுத்த உடனே ஒருவனது கருவூலத்தில் நிறைந்திடாது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்த்தான் சேரும்.

ஒருவனைவிட்டுப் போகும் போதோ செல்வம்  கொஞ்சம் கொஞ்சமாய், கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்ப் போவதில்லை. கூத்து முடியும் போது கூட்டம் ஒரு கணத்தில் கலைந்து விடும்.  கூத்து முடித்துப் புறப்படும் கூட்டம் போல ஒருவனை விட்டுப் போகும் போதோ அவனுடைய அத்தனை செல்வமும் சட்டெனப் போய்விடுகிறது.

காட்சிகளைக் காலம் கடந்து உறையவைத்தான் வள்ளுவன். அவன் கண்ட கூத்தர் இன்றில்லை. கூத்தில்லை. கண்டோரில்லை. குறள் இருக்கிறது. படிக்கப்படிக்கப் புதியகாட்சிகள் பல காட்டி அதனுள் இருந்தெழும் கட்டியங்காரன் உரக்கச் சிரிக்கிறான்.