இருட்டில் மறைந்த விளக்கு.

( இலக்கணம் கசக்கும் பார்வையாளர்கள் விரும்பினால் நேராக இப்பதிவின்   கடைசியில் நிறம்மாற்றிய எழுத்துரு உள்ள பகுதிக்கு   பொது வாசிப்பிற்காகச்    செல்லலாம். )

புதுக்கவிதை எனும் புயலில் பழம்மரபு அடித்துச் செல்லப்பட்ட பின் பழம்பாடல்வடிவங்களை எழுதுவோர் இல்லை என்றே எண்ணியிருந்தேன்.

இணையத்து இணைந்த இந்த ஒருமாதக் காலத்திற்குள் யாப்பின்

சகலவடிவங்களையும் ஒருகை பார்க்கும் மிகப்பெரிய கூட்டம் என்னைப்

பிரமிப்பில்தான் ஆழ்த்தியது. அதிலும் ஆகக் கடினமென்னும் வெண்பா

வடிவத்தை அடித்து நொறுக்கி வெளுத்து வாங்குகிறார்கள். நானும் ஏதோ

எழுத நினைத்து பிள்ளையார் பிடிக்கக் குரங்காகிப் போய் பாரதிதாசன்

அய்யாவிடம் குட்டு வாங்கியது தனிக்கதை.

       ஆனால் இவர்கள் இலக்கணச் சட்டத்திற்குள் இயல்பாக இயங்குகிறார்கள். பொதுவாக வெண்பா எழுதுதல் கடினம் என்பதற்கு எல்லாராலும் எடுத்துக் காட்டப்படும் ஔவை பாடிய வெண்பா ஒன்றுண்டு.

“காசினியில் பிள்ளைக் கவிக்கம் புலிபுலியாம்

பேசும்உலா வில்பெதும் பைபுலி – ஆசு

வலவர்க்கு வண்ணம் புலியாம்மற் றெல்லாப்

புலவர்க்கும் வெண்பா புலி“ 

(காசினி = உலகம், புலி = கடினமானது. ஆசு வலவர் = நினைத்த உடனேயே கவிதை எழுத வல்லவர்கள்)

பிள்ளைத்தமிழில் அம்புலிப் பருவம் படைத்தல் மிக்கடினம்.

உலா நூல் எழுதுவோருக்கு அதில் வரும் பெதும்பை பருவம் படைத்தல் கடினம்.

நினைத்த மாத்திரத்திலேயே கவிதை எழுதக் கூடியவர்களுக்கும் வண்ண அமைப்பில் கவிதை படைத்தல் கடினம்.

எல்லாப் புலவர்களுக்குமே வெண்பா பாடுவது கடினம். என்பதே இந்தப் பாடலின் பொருள். 

       ஔவையார் காலத்தில் எல்லாப் புலவர்களுக்கும் கடினம் எனப்பட்ட இந்த வெண்பா வடிவத்தை இத்தனை பேர் ‘தமிழ் மெல்லச் சாகும்‘ எனும் செவி நோகும் குரல் ஒலிக்கின்ற வேளையிலும் எழுதுவது நிச்சயமாய்ப் பாராட்டப்பட வேண்டியது தான். அதே நேரம் தமிழிலக்கண அறிவு மிகக்குறைந்த அளவே உள்ள, தமிழ் யாப்பிலக்கணம் அறிந்த ஒருவர் சர்வ சாதாரணமாய் வெண்பாவை எழுதிவிட முடியும் என்ற வீரபத்திர முதலியாரின் மாற்றுக்கருத்தையும் நாம் இங்கு பதிவு செய்துவிட வேண்டும் ( பக். 3 ,விருத்தப் பாவியல் தணிகாம்பாள் வெளியீடு சென்னை)

             "Tamil Heroic Poetry"  என்னும் தன் முனைவர் பட்ட ஆய்வில், சங்க இலக்கியங்கள் வாய்மொழி மரபிலிருந்து தொகுக்கப்பட்டுப் பின்னர் ஒரு வடிவக்கட்டமைப்பிற்குள் கொண்டுவரப்பட்டவை எனும் கருத்தை முன்வைக்கும் க. கைலாசபதி ஆசிரியம் எனும் சொல்லையும், அகவுதல் என்னும் அதன் ஓசையையும் கொண்டு அதை வாய்மொழி மரபை யாப்பு நெறிப்படுத்த உதவும் எளிய வடிவாகக் காண்கிறார்.

       ஆசிரியப் பாவை எழுத இரண்டு அசை கொண்ட சொற்களாக, ஒரு அடிக்கு நான்கு சொற்களை அமைத்துக் கொண்டால் போதுமானது. பொதுவாய்த் தளைபார்க்கத் தேவையில்லை. ஆனால் வெண்பா என்னும் சொல்லில் உள்ள வெண்மை, வெண்டளை அல்லாத வேறு எந்தத் தளையையும் தன்னில் ஏற்காத தூய வடிவத்தையே குறித்து அமைகிறது. எனவே ஆசிரியப் பாவிலிருந்து சுத்திகரிக்கப்பட்ட வடிவமாகவே வெண்பாவை நாம் கொள்ள வேண்டும். இதனால் பாவடிவங்களில் மெருகூட்டப்பட்டு ஆசிரியப்பாவை நோக்கக் காலத்தால் பிற்பட்ட வடிவம் இது என அறியலாம். பிற தளைகளை ஏற்காத இதன் பான்மை பற்றியே நால்வகைப் பாக்களை நான்கு வருணத்தாருக்குப் பிரித்தோர் வெண்பாவை அந்தணப்பா எனும் வகைமையுள் அடக்கினர். 
( தொல்காப்பியம். செய்யுளியல். இளம். 101 )

           பொதுவாக நேரிசை வெண்பாவும், குறள் வெண்பாவும் தான் நான் கண்டவரை இணையத்துக் கோலோச்சுகின்றன. படைப்பாளன் தன் கருத்தைக் கூறுவதற்கேற்ற வடிவத்தைத் தன் மனதிலிருந்து உருவாக்கிக் கொண்டே இருக்கிறான். அவ்வடிவங்களை ஆராயும் இலக்கண நூல்கள் அதிலிருந்து புதிய வடிவத்திற்கான பொதுமையான இலக்கண விதிகளை வகுத்துக் கொள்கின்றன. சில வடிவங்கள் நிலைபெறுகின்றன. சில வடிவங்கள் ஆதிக்கம் செலுத்துகின்றன. சில வடிவங்கள் கால ஓட்டத்தில் அழிந்து விடுகின்றன.

           அடி அடிப்படையில்  நாம் இன்று வெண்பாவின் வகைகள் என  குறள், சிந்தியல், நேரிசை / இன்னிசை, பஃறொடை என்னும் இவற்றைக் கொள்கிறோம். ஆனால் எழுத்தின் எண்ணிக்கையில் அடியினை வரையறை செய்யும் முறைதான் தொல்காப்பியத்தில் இருந்தது.( காண்க.தொல்.செய்.35 முதல் . 41 சூத்திரங்கள்) யாப்பருங்கலத்தின் செல்வாக்கின் முன் தொல்காப்பியத்தின் இம்முறை வழக்கிறந்தது. யாப்பருங்கலத்தின் வருகைக்கு முன்பே எழுத்தின் அடிப்படையில் வெண்பாக்கள் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன.

        வெண்பாவின் அடியளவை நான்கெனக் கொண்டு ஒவ்வொரு அடியிலும் வரும் எழுத்துக்களின் எண்ணிக்கையை அடிப்படையாகக் கொண்டு வகைப்படுத்தப்படும் முறை இருந்துள்ளது .இங்கு மெய்யெழுத்தை மட்டும் கணக்கில் கொள்ளக் கூடாது.

நான்கு அடிகளில் இறுதி அடி தவிர மற்ற மூன்று அடிகளில் எழுத்தின் எண்ணிக்கை சமமாக வருமானால் அது கட்டளை வெண்பா.

நான்கு அடிகளின் எழுத்தும் வெவ்வேறு எண்ணிக்கையில் அமைந்தால் அது கலம்பக வெண்பா.

எல்லா அடிகளிலும் எழுத்துக்களின் எண்ணிக்கையும் சமமாக அமைந்தால் அது சமநடை வெண்பா.

இறுதி அடியின் எழுத்துக்ளோடு ஏனைய மூன்று அடிகளுள் ஒன்றோ இரண்டோ அடிகளின் எழுத்தெண்ணிக்கை ஒத்திருக்குமானால் அது  சமநிலை வெண்பா

நான்கு அடிகளில் இறுதியடியின் எழுத்துக்கள் ஏனைய அடியின் எழுத்துக்களை விட அதிகமாக இருந்தால் அது மயூரவியல் வெண்பா.

( எடுத்துக்காட்டுகளுக்கு யாப்பருங்கல விருத்தி சூத்திரம் 92 காண்க )

இவையல்லாமல் நாம் இன்று வழங்காத வேறு வகை வெண்பாக்களையும் விருத்தி காட்டுகிறது. கால ஓட்டத்தில் தன்னை நிலைநிறுத்த இயலாமல் அழிந்து பட்ட இவ்வாறான இலக்கிய வடிவங்கள் ஏராளம்.

சரி. வெண்பாவே கடினம். அதிலும் கடினமான வடிவம் ஏதும் உள்ளதா எனக் கேட்பவர்கள் கீழ்க்கண்ட குறளைக் காணலாம்.

 “  நீவாத மாதவா தாமோக ராகமோ

   தாவாத மாதவா நீ “

இதன் பொருள்

 நீங்காத பெரிய தவத்தை உடையவனே! வலிமையான மயக்கத்தைத் தரக்கூடிய ஆசையை நீக்க நினைத்தால் பெண்ணாசையை நீக்கு ( மாது அவா நீ )

எப்படிப்பட்ட குறள் வெண்பா பாருங்கள்!

ப்பூ ! இவ்வளவு தானா! இதிலென்ன கடினம் இருக்கிறது . இதோ ஒரு நொடியில் நூறு பாடல்களை எழுதிவிட்டு வருகிறேன் என்று புறப்படும் முன் ஒரு நிமிடம். இதில் என்ன இருக்கிறது என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டாமா?

சரி. சற்று இந்தப் பாடலை ஒருமுறை உள்ளபடியே படித்துவிட்டு அப்படியே பின்னால் இருந்து படித்துப் பாருங்கள்.

கவிஞர்கள் நான்குவகை என்கிறது இலக்கணம். 

ஆசு கவி       நினைத்தவுடன் கவிதை பாடக்கூடியவர்கள்

வித்தாரக்கவி   பக்கம் பக்கமாய் எழுதிக்கொண்டே போகுபவர்கள்

               ( இராமாயணம் மகாபாரதம் மாதிரி)

மதுர கவி    கேட்பதற்கு இனிமையான சந்தப்பாடல்களை எழுதுபவர்கள்.

              ( அருணகிரி, அண்ணாமலை முதலியார், பாரதி, பாரதிதாசன் மாதிரி   “இன்பத்தேன் வந்து காதில் பாயப்“ பாடுவது)
 

கட்டக்கடைசியாய், 

சித்திரக்கவி,       இதோ நாம் மேலே சொன்னது போல்    பாடல்       வடிவத்தை வைத்துக் கொண்டு புகுந்து விளையாடுவது.       
( கருத்தெல்லாம் இரண்டாம் பட்சம் தான்)

நாம் கண்ட இந்தப் பாடலின் இலக்கணவகை மாலைமாற்று.

நேராகப் படித்தாலும் பின்னாலிருந்து படித்தாலும் வடிவம் மாறாமல் இருப்பது இதற்கு இலக்கணம்.

ஏதோ ஒரு  குறளைக் காட்டி விட்டு பெரிதாகப் பேசுகிறான் என்பவருக்கு இதோ இன்னொரு குறள்.

“ பூவாளை நாறுநீ பூமேக லோகமே

  பூநீறு நாளைவா பூ“

இதுவும் பற்றாது என்பவர்களுக்காகத் திருஞானசம்பந்தர் ஒரு பதிகமே பாடியிருக்கிறார். தேவாரத்தைப் பாருங்கள்.

இப்படிப்பட்ட சுவையான சித்திர கவிகளில் பலவகை இருக்கின்றன.

சிலவற்றைத் திருவள்ளுவரும் பயன்படுத்தி இருக்கிறார். தமிழறிஞர்களை அதைக் கண்டுபிடித்துப் பதிவிட அழைக்கிறேன்.

மரபுக் கவிதை எழுதுவோரை புதிய வடிவ சோதனைகளில் முயற்சி செய்து பார்க்குமாறு வேண்டுகிறேன். பொருள் பிரதானமன்று என்றாலும் பொருள் இருக்க வேண்டும்.

இன்னும் பல சித்திரக்கவி வடிவங்கள் குறித்துப் பேசுவோம்.